Macierzyństwo bez retuszu

Muszę się pochwalić. Wczoraj odważyłam się SAMA wsiąć w niunią do auta i pojechać do parku, który uwielbiamy, ale do którego jeździmy tylko jak jest mój mąż. Bałam się z nią jeździć sama, bo często płacze, trzeba podawać smoczka, zabawiać itp, więc jak tu prowadzić bezpiecznie auto. Ale wczoraj było 35 stopni w cieniu. W mieszkaniu sauna. Pomyślałam, że muszę spróbować. I udało się! Co prawda płakała całą drogę w tamtą stronę, ale dałam radę. To tylko 15 minut jazdy. Spędziłam super czas. Nawet naliczyłam kawiarnię i księgarnię! Nie obyło się bez płaczu, ale staram się myśleć, że to dziecko a dzieci płaczą. Ja bym oczywiście chciała, by nie płakała wcale, bo gdy płacze, to czuję, że to moja porażka. Nad tym muszę popracować. Ale to wyjście dodało mi takiej siły. Poczucie, że mogę sobie poradzić naprawdę z czymkolwiek zechcę. To bardzo budujące.

Dziś mam takie myśli o przemijającym czasie. Zastanawiam się, jak ten czas zatrzymać. Jak zatrzymać to uczucie, gdy karmię ją piersią, gdy dotyka mnie swoją malutką rączką. Jak to naprawdę zapamiętać, to uczucie, to ciepło. Wiem, że to niemożliwe, bo te chwile miną, mijają i to mnie tak zasmuciło. Wiem, że będę pamiętać, że ją karmiłam i że było to najlepsze uczucie na świecie, ale nie będę mogła przywołac tego uczucia. Dlatego delektuję się każdą taką chwilą Każdym jej dotykiem. Mojego malutkiego ciałka, tak mnie potrzebującego i ufającego bezgranicznie. To jest ogromna miłość, której nie sposób opowiedzieć. Czuję się zaszczycona, że mogłam dać jej życie, i że mogę tego wszystkiego doświadczać.

Siadam do pisania z tyloma myślami w głowie, że z góry wiem, że to będzie raczej potok myśli niż spójny wpis. Piszę pijąc wino 0% i żałując, że nie jest to prawdziwy alkohol. Przyznaję, że takie winny reset byłby mi potrzebny. Może to mało zdrowy sposó na radzenie sobie z problemami, ale miło byłoby odciąć się choć na chwilę.

Dzisiejszy dzień mnier rozwalił. Mimo wsparcia jakie mam od siostry, która przyjechała, jestem psychicznie wykończona. Nawet nie chce mi się opowiadać, jak ten dzień minął. W zasadzie można to opisać jednym słowem: DARCIE. I nie wiem, czemu ten mały człowiek musi na początku swojego życia przeżyć tyle gówna. A to kolki a to ząbki. Przecież to jest nieludzkie. Dziś dotarło do mnie: czas na własną terapię. To jest najlepszy moment jaki może być. Moment życia w jakim się znajduje jest bardzo trudny i czasem mnie przerasta. Subiektywnie czuję, że nie radzę sobie. Z emocjami. Z tym jak to wszystko odbija się na mojej relacji z mężem. Z tym, z czego muszę rezygnować i jak bardzo zapomnieć o sobie. Mam w sobie tyle skrajnych i silnych emocji, że nie mogę już powoli ich pomieścić. Dziś płakałam. Dawno już z bezlislności nie poleciały mi łzy. Krzyczałam ze złości w poduszkę. 

Tak szkoda, że u mnie częściej burze niż piękne słońce. Zastanawiam się i boję się, że tak będzie już zawsze albo co gorsza, będzie coraz gorzej i gorzej. Jestem wdzięczna, że mam zdrowe dziecko. Modliłam się o to każdego dnia ciąży. I też to wywołuje we mnie złość na samą siebie, że zamiast się z tego cieszyć, to jestem niewdzięczna i nie radzę sobie z krzykiem i ciągłym płaczem mojego dziecka. Tak wiem, że wielu ludzi ma gorzej. Że nie mogą mieć tego upragnionego dziecka. Albo, że dziecko, o które tak się starali urodziło się chore. I często myślę o tym, aby poprawić sobie samopoczucie i powiedzieć sobie, że płacz minie, ale wiem też, że mam prawo być zmęczona, wkurwiona, smutna i czuć, to wszystko, co czuję.

Daję sobie przyzwolenie na te wszystkie emocje, ale potrzebuję kogoś by je poukłądać, by mnie nie przygniatały.

Ostatnio jest dobry czas. Mój mąż chyba zauważył, że trudno mi jest sobie radzić, gdy malutka tyle płacze i od środy od 15:00 (urwał się wcześniej z pracy) do dziś do południa był z nami. Było mi o wiele łatwiej. Zrobiłam wiele rzeczy, których bym nie mogła zrobić z niunią na rękach (choćby pojechać i kupić głupi album na zdjęcia). W te upały nie wychodzimy z domu. Tylko bardzo rano i tylko wieczorem. Czas spędzony razem jest wspaniały. Mimo, że ciągle się kłócimy o pierdoły typu:

Mała płacze, słyszę z łazienki. Krzyczę do męża "Weź ją podnieś, nie widzisz, że nie chce się bawić na tej macie". Mąż do mnie  "Ja się zajmuję, niech chwile pobędzie sama i się nauczy samodzielności". No cofam określenie, że to pierdoły. Kwestie związane z wychowaniem dziecka są arcyważne. Niestety z tym płakaniem, samouspokajaniem itp mamy odmienne zdania. Może się w końcu dotrzemy albo mąż spędzając czas z małą zrozumie lepiej jej potrzeby i komunikaty, które do nas kieruje. Teraz będą mieli okazję, bo weekend spędzam w szkole. Nie będzie mnie od 8 do 19. Także tatuś będzie miał okazje spędzić czas z córką i poznać ją jeszcze lepiej.

W ogóle zauważyłam, nie tylko u nas, ale i w innych rodzinach różnicę w zajmowaniu się dzieckiem. Ja mówię, ciągle mówię do małej. Mówię wszystko, że robimy pranie, że mama teraz pójdzie do łazienki, że teraz jej zmienię pieluszkę, że dziś są chmurki, że ta grzechotka ma kolorowe kulki itp. Mąż mówi, ale 10 razy mniej. Mówi "o jaka grzechotka" grzechocze nią i tyle. Czasem cośtam jej pośpiewa. Wydaje mi się, że faceci (przynajmniej ci zaobserwowani przeze mnie) może myślą sobie "co będę mówił jak to dziecko i tak nie rozumie". Możliwe. Ja mówię, bo to buduje więź i chcę myśleć, że coś tam rozumie. Na pewno więcej i więcej. Ciekawe, czy ktoś kiedyś przeprowadził badanie na temat rozwoju mowy u dzieci wychowywanych przez mamy, które nawijają tak jak ja i u tatów, co mówią niewiele. Hmm a może to wcale nie ma związku, tylko mi się tak wydaje.

Zaobserwowałam też jedną rzecz. Dużo łatwiej znoszę płacz, krzyki, noszenie wielogodzinne, to że muszę śpiewać gdy już mi się nie chce (i często się zamykam, nie jest tak, że gadam jak katarynka), gdy jestem z kimś. Gsy jestem u moich rodzicó, gdy jest mąż w domu, gdy mam siostrę na Skype. Nie wiem z czego to wynika, ale wtedy czuję się lepiej. Czuję, że mam wsparcie i mogę w każdej chwili powiedzieć, że mi źle, że jestem zmęczona, że ktoś tego wysłucha, pomoże mi. Chyba też samo rozmawianie o dorosłych sprawach podczas lulania i bujania powoduje, że nie myślę, że to robię, że nie jest to takie męczące, bo nie zabiera całej mojej uwagi. 

Cieszę się na ten weekend, że się zrelaksuję ( o ile to możlwie na wykładach), że tata z córką spędzą czas razem. Nie mogę się doczekać przyszłęgo tygodnia i przyjazdu mojej siostry. Przyjedzie moje ogromne wsparcie, bratnia dusza. Czuję, że to doda mi mocy.

Jak wspaniale pisać to w ciszy. Rodzice zabrali malutką na spacer, bo już najgorszy upał minął. Spełniają się w roli dziadków a ja jak typowa matka, zamiast poleżeć i nie robić nic, to porządek w kuchni, odkurzanie i szybka kąpiel na speedzie, żeby zdążyć przed ich powrotem. Nad kwestią nicnierobienia muszę jeszcze popracować. 

Udanego weekendu.

Jaka odmiana! Noc była wspaniała. Jestem tak dumna z mojej córeczki. Wyspałam się tak, że już nie pamięam stanu takiego wypoczęcia jak dziś, gdy rano się obudziłam. Spałam może z 5-6 godzin, ale w porónaniu do 2-3, które są zazwyczaj, było to bardzo dużo. Może te upały ją tak zmęczyły, a może po prostu tak wyszło. Nie wiem, nie przyzwyczajam się. Celebruję choć jedną taką noc.

Dzień też był udany. Naprawdę dziś moje macierzyństwo było takie jak opowiadają- dziecko spało, jadło, pobawiło się samo. Oczywiście nie obeszło się bez noszenia. Najpierw 40 minut na spacerze (nie wiem po co mi wózek... Następnym razem nie zainwestuję w tak drogi wózek, bo to bez sensu). Potem w domu 1,5 godziny na rękach z przerwą na zabawę. Ale ten czas był miły, bo przegadałam go na skype z moją siostrą. Odwiedziła mnie przyjaciółka. Zjadłyśmy obiad jak ludzie. Nawet nie sądziłam, że taką przyjemność sprawi mi ugotowanie obiadu. Naprawdę czułam się z tym bardzo wspaniale. Mój mąż wziął sobie do serca moje wcześniejsze wkurwy (pardon maj frencz) i wrócił do domu o 14.30! Czułam dziś, że mam ogromne wsparcie, że nie jestem sama, że tyle osób mi pomaga. Dobrze się tak czuć. Ostatnio to dość rzadkie. Oprócz tego byłam na swoich ćwiczeniach, więc 1,5 godziny tylko dla mnie. Ajjjj czy każdy dzień nie może tak wyglądać? Może wtedy bym nie doceniała. Myślę, że to moje wyspanie dziś dużo mi dało. Nie byłam taka zła i rozżalona. Podstawowa potrzeba została zaspokojona, więc mogłam zajmować się innymi- noszeniem, śpiewaniem, gadaniem, tańczeniem. Jakie to jest ważne, by dbać o siebie! Rodzic jadący na oparach to nie jest coś przyjemnego. Jak będzie dalej zobaczymy, ale cieszę się, cholernie się cieszę, że są dni, że moje dziecko się cieszy, śmieje, bawi a nie tylko płącze i drze się jakby je obdzierano ze skóry.

Takie dni są mi potrzebne, bym przypominała sobie i wzmacniała to uczucie. Uczucie, że kocham być mamą.

Nie chcę, żeby było, że wiecznie narzekam, bo wczorjaszy dzień był całkiem fajny. Niunia trochę pospała, byłyśmy na spacerze itp. Ale dziś to ludzkie pojęcie przechodzi. Po pierwsze w nocy budziła się pierdylion razy, szczerze nawet nie wiem, ile razy ją karmiłam. Spałam może łącznie z 2 godziny, więc wstałam w nienajlepszej kondycji. Do godziny 10:00 było całkiem okej. Poszłyśmy na spacer już o 8:30, bo prognoza na dziś to 31 stopni w cieniu!!!!! Pospała 30 minut, 10 minut zabawy na kocyku, fajnie, wracamy bo już coś nie pasuje. W domu cycek, ale chwilę je i znowu płacz. I uwaga, płacz do końca dnia. Przerwany jedną drzemką i chwilami zabawy (jakieś max 5-10 minut), Myślałam, że zwariuję, wyjdę z siebie i wypiszę się z tego macierzyństwa na dziś, albo dłużej żeby odpocząć. Byłam zła na nią i na siebie, że jestem zła na nią. Są upały, pewnie też ją to męczy, wkurza, ledwo dziecko zipie, a ja się denerwuje, że płacze, no ale taki jest fakt. Mąż mnie jeszcze wkurzył na maksa, bo chciałam by wcześniej wrócił, ale oczywiście nie. Jak tylko w końcu się pokazał w domu, to ja sru poleciałam to na zakupy, to paczkę odebrać itp. Choć myślałam, że się uduszę w tym upale to wolałam to niż ten cholerny płacz.

No nic, muszę mniej planować, zakładać, że będzie dobrze albo że będzie źle. Niewiadomo. Wczoraj było spoko. Dziś lepiej nie mówić jak. Może jutro nie będzie tak źle, a może będzie. Tego nie wiem i na pewno nie mogę się nastawiać, bo to nasila moją frustrację. Tym optymistycznym akcentem kończę dzień i mam nadzieję, że dziś nie będzie 100 pobudek (ale się nie nastawiam, żeby nie było)