Macierzyństwo bez retuszu

Nie chcę, żeby było, że wiecznie narzekam, bo wczorjaszy dzień był całkiem fajny. Niunia trochę pospała, byłyśmy na spacerze itp. Ale dziś to ludzkie pojęcie przechodzi. Po pierwsze w nocy budziła się pierdylion razy, szczerze nawet nie wiem, ile razy ją karmiłam. Spałam może łącznie z 2 godziny, więc wstałam w nienajlepszej kondycji. Do godziny 10:00 było całkiem okej. Poszłyśmy na spacer już o 8:30, bo prognoza na dziś to 31 stopni w cieniu!!!!! Pospała 30 minut, 10 minut zabawy na kocyku, fajnie, wracamy bo już coś nie pasuje. W domu cycek, ale chwilę je i znowu płacz. I uwaga, płacz do końca dnia. Przerwany jedną drzemką i chwilami zabawy (jakieś max 5-10 minut), Myślałam, że zwariuję, wyjdę z siebie i wypiszę się z tego macierzyństwa na dziś, albo dłużej żeby odpocząć. Byłam zła na nią i na siebie, że jestem zła na nią. Są upały, pewnie też ją to męczy, wkurza, ledwo dziecko zipie, a ja się denerwuje, że płacze, no ale taki jest fakt. Mąż mnie jeszcze wkurzył na maksa, bo chciałam by wcześniej wrócił, ale oczywiście nie. Jak tylko w końcu się pokazał w domu, to ja sru poleciałam to na zakupy, to paczkę odebrać itp. Choć myślałam, że się uduszę w tym upale to wolałam to niż ten cholerny płacz.

No nic, muszę mniej planować, zakładać, że będzie dobrze albo że będzie źle. Niewiadomo. Wczoraj było spoko. Dziś lepiej nie mówić jak. Może jutro nie będzie tak źle, a może będzie. Tego nie wiem i na pewno nie mogę się nastawiać, bo to nasila moją frustrację. Tym optymistycznym akcentem kończę dzień i mam nadzieję, że dziś nie będzie 100 pobudek (ale się nie nastawiam, żeby nie było)

JAk w tym wszystkim nie oszaleć? Jako psycholog wiem, że jeśli nie zadbam o siebie to będzie z tego wszystkiego jedno wielkie nic. Wiadomo, teoria teorię a praktyka.. no właśnie. Pierwszy miesiąc był trudny, bo uważałam, że tylko ja jestem w stanie zająć się córką. Że tylko ja mogę ją uspokoić itp. Potem jednak do mnie dotarło, że to naprawdę nie ma znaczenia czy wrzeszczy na rękach u mnie czy męża, babci itp.Dojrzałam do tego, że też jestem człowiekiem i mogę wychodzić. Zaczęłam od wycieczek do biedronki, rossmanna itp. Mąż wracał z pracy i zamiast go wysyłać po zakupy, to sama wsiadałam w samochód i jechała. To 30 minut tak dobrze mi robiło na głowę. Zbierałam sił na walkę w nocy.

Od ponad miesiąca 2 razy w tygodniu wychodzę na 1,5 godziny. Moja mama wtedy zajmuje się Martynką. Wychodzę na ćwiczenia. Pomyślałam, że może spożytkuję ten wolny czas na coś, co przyniesie efekty. Wiadomo, że ciało po ciąży i moje 23 kg na plusie odczułam mocno. Myślę, że przez moją córkę/dzięki mojej córce i tak bardzo szybko ze mnie zeszło i schodzi nadal, ale mimo wszystko postanowiłam o siebie zadbać i być fit mamą. I udaje się! Chociaż taki plus widzę z posiadania hnb.

Dziś podczas mojej nieobecności moja mama biegała z wózkiem od bloku do bloku, bo córka dała taki koncert, że całe osiedle ją słyszało. Wróciłam i spała a moja mam wyglądała jakby pracowała w kamieniłomie.. Dziś jest bardzo gorąco więc to bieganie na pewno nie było dla niej przyjemne.. Jestem jej bardzo wdzięczna, że nie boi się szoguna i chce z nią zostawać, żebym ja mogła na chwilę przypomnieć sobie, że jestem człowiekiem, że jestem kobietą, która ma potrzeby.

Oprócz tego wróciłam na zajęcia do szkoł podyplomowej, więc jestem okropną matką (piszę to sarkastycznie) i wychodzę raz w miesiącu na sobotę i niedzielę (nie ma mnie 10-11 godzin). Jest to dla mnie wspanialy czas. Wreszcie oprócz agugu mogę porozmawiać o czymś dorosłym. Mogę posiedzieć bezkarnie. Napić się ciepłej kawy. Nie muszę nic. Uwielbiam te wyjścia. I stresuję się mocno, tym co dzieje się wówczas w domu, bo mała nie lubi butelki. Więc piszę kilka smsów, czy zjadła i ile, czy zrobiłą siku, to drugie, czy spała. To i tak ten czas dla siebie, swój rozwój jest dla mnie tak bardzo cenny, że nie zrezygnuję choćby nie wiem co.

Mąż w ramach dbania o psyche poszedł na basen, a ja usypiam szoguna i piszę ten post na raty, więc liczę na to, że ma on sens.

Dobranoc.

Wczoraj miałam kryzys. Kryzys nieradzenia sobie z emocjami, które mną targały.  Dodatkowo brak snu dodatkowo podbija stan wkurwu. Jak co niedziela, jedyny wolny dzień mojego męża, pojechaliśmy do pobliskiego parku. Bardzo lubimy to miejsce. Zdarzało się, że córka spała tam po 2-3 godziny w wózku. Pojechali z nami moja mama i teściowie. Jechałam tam pełna nadziei na odpoczynek, w końcu tyle osób, to ponoszą, pobujają wózkiem itp. Nic bardziej mylnego. Byliśmy w parku 2,5 godziny. Córka wytrzymała w wózku bez płaczu całe 10 minut. Potem wrzask taki, że wszystkie oczy na nas. I pewnie te myśli "Dlaczego ta matka jej niewyjmie z tego wózka jak się tak drze"- albo ja wkładam innym ludziom takie myśli, pewnie niekoniecznie je mają. Ja mam za to schizę, że wszyscy tak myślą, że jestem złą matką , bo moje dziecko drze się wniebogłosy. Po 10 minutach wrzasku nie do opanowania, karmienie. Siadam na ławce, córeczka je, gaworzy cieszy się. Ok, super. Pewnie była głodna. No to odbijemy, poczekamy chwilkę i kładziemy do wóżka. 3..2..1.. start! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA Darcie przybiera na sile. Idziemy bujamy śpiewamy, smoczek taki, smoczek sraki. Nie nie i nie. Nic nie pomaga. Chce na ręce i koniec. Teściowa zaczyna mówić, żeby ją wyjąć bo się bidulka umęczy. Cały czas mi truje, że ją przyzwyczaiłam do noszenia a teraz sama każe mi ją wyjmować, bo się bidulka męczy. Długo nie myśląc powiedziałam, że wkurwiają mnie takie porady. Cisza... ups. Nie można tak do mamusi.. trudno, mam to gdzieś. Jestem przemęczoną, wściekła, wszystko co robię, nie pomaga, moje dziecko jest niezadowolone a ona mi tak pieprzy. Dobra kolejne 10 minut leci, córka się drze. Biorę chustę, może się zainteresuje otoczeniem, może uśnie. Pierwsze 5 minut ok, potem 15 minut płacz, krzyk, wyrywa się z tej chusty, przeszkadza jej, że jest tak uwiązana i nie może sobie machać rękami i nogami. Mój wkurw osiąga apogeum. Muszę mocno się powstrzymywać, żeby nie uciec z tego parku. Dobra pośpiewam trochę, może się uspokoi. Ufff zasnęła. Można iść do kawiarni. W kawiarni chodzę, bo jak usiądę to pewnie się obudzi. Po 15 minutach siadam, bo już potrzebuję odpocząć. 3...2...1 POBUDKA. Jak ja to kocham... Na szczęście bez wrzasku. Uwalniam nas z chusty. Dobra siedzi grzecznie rozgląda się. Posiedziała, dziadek ponosił, balon z helem się spodobał. Kawa wypita, jest ok. To kłądziemy do wózka i jedziemy do samochodu, bo czas wracać. 3..2..1 WRZASK i to jeszcze gorszy niż był. Zajebiście. No nic, 10 minut znowu przeszliśmy w darciu bo słońće takie, że aż strach z wózka wyciągać. Z nadzieją, że uśnie w aucie idę szybko do auta. Ech jakże złudne te nadzieje... w aucie darcie ciąg dalszy. Ostatnie 5 minut zasypia zabawiana grzechotką. Wchodzimy do domu i od razu pobudka. Na szczęście cycek załatwił sprawęi godzinę leżałyuśmy i spała. Co prawda bardzo chciało mi się siku, ale co tam, wolę to niż te krzyki.

Druga część dnia była lepsza (nawet udało się nygusa rozśmieszyć). Niestety mam uraz tego parku i w ogóle wstydzę się wychodzić, a raczej boję, że znowu będzie krzy i darcie, że mnie ktoś oceni jako złą matkę itp. Mimo wszystko wychodzę codziennie, staram się przezwyciężyć ten lęk albo mieć to po prostu gdzieś. Jest to dla mnie bardzo trudne, ale uczę się.

Życzę milszych spacerów niż ten mój.

Za 3 dni miną 4 miesięce odkąd jestem mamą. Dopiero teraz zebrałam się w sobie, by zacząć pisać, opowiadać o moim macierzyństwie, o tej trudnej drodze opiekowania się dzieckiem. Zaczę od tego, że gdy urodziłam córkę byłam przygotowana, że nie będę spać, że będzie na mnie wisieć, że będzie płakać, ale i tak rzeczywistość przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Płacz, wrzask, darcie 24 godziny na dobę to była moja nowa rzeczywistość. Nie wspomnę o trudnym porodzie i jego konsekwencjach, problemach z kp itp. Czułam się oszukana. Wszyscy mówili, że małe dzieci tylko śpią i jedzą. Na pewno nie moje. Zaczęłam tourne po lekarzach. Moja córka ma 4 miesiące a odwiedzilą tylu specjalistów, przebadano ją wzdłuż i wszerz, że pewnie wielu dorosłych nie może się pochwalić taką dokumentacją medyczną. Co się okazało? OKAZ ZDROWIA. Kolki ma. Temperament taki ma. Z perspektywy 4 miesięcy myślę, że i były to kolki ale na pewno też jej nerwowy temperament i reaktywność emocjonalna poza skalą (no cóż, po mamusi). 

Mam potrzebę opowiadania o tym, o naszych dniach, żeby się zwentylować, żeby mieć "pamiątkę" i żeby mówić otwarcie, że dziecko nie tylko śpi i je...

Być może ktoś ma podobnie. Być może też przeczytają to mamy, które kochają być mamami ale czasem mają takie kryzysy, że chciałyby się wypisać z tego całego macierzyństwa choć na kilka dni. Chcę powiedzieć, że jesteśmy ludźmi. Matki też. Możemy mieć fatalne dni, krysyzy, być w dole i mieć po prostu zwyczajny wkurw. I pozwólmy sobie na to.

Zapraszam do zaglądania